Imieniny: Anieli, Renaty, Kastora
  Aktualności
  W Lublinie
  W Drohobyczu
  Wszędzie
  Polecamy
  Archiwum
  Warte uwagi
  Kategorie
   Stowarzyszenie
   Partnerzy
   Projekty
  Bruno4ever

  Tagi

bruno bułgarii o schulzu galeria festiwal 2012 noce nieznanaukraina eon horusa szpilki lublin drohobycz krcha filmy jarecka zwierciadło górecka leszek mądzik golberg nasi artyści cytaty o schulzu
  Ramka


X SchulzFest Lublin-Drohobycz 2022


MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL
BRUNONA SCHULZA

Arka Wyobraźni
DROHOBYCZ / UKRAINA
2022

"Dofinansowano ze środków
Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
pochodzących z Funduszu Promocji Kultury
- podstawowego funduszu celowego"

***


  BRUNO4EVER 
2021-2023 

Dni Brunona Schulza 
w Lublinie
SCHULZFEST 
Zrealizowano z pomocą finansową
MIASTA  LUBLIN

***

***





 
Rok 2022 / Rokiem Brunona Schulza

Odwiedziło nas już:
927274 osób

 

XI Międzynarodowy Festiwal Brunona Schulza w Drohobyczu, 7-13 lipca 2024
ХI Міжнародний Фестиваль Бруно Шульца у Дрогобичі, 7-13 липня 2024
11th International Bruno Schulz Festival in Drohobych, July 7-13, 2024

wróć do relacji

 

Wszystkie drogi prowadzą do Drohobycza

 

Chociaż ta najgorsza, przez Sambor, od strony przejścia w Medyce, wydłuża podróż do schulzowskiego miasteczka co najmniej o dwie godziny. Wliczając tę ze zmiany strefy czasowej, dotarłam na jubileuszowy festiwal grubo spóźniona.  Festiwalowi goście nadjeżdżali z różnych stron świata. Przejeżdżali setki kilometrów, na własnych samochodach odczuwając dobrodziejstwa minionego już Euro, dzięki któremu jakość dróg uległa lekkiej poprawie. I to zarówno po polskiej jak i po ukraińskiej stronie.

 Czy dużo się zmieniło od ostatniego Festiwalu w maju 2010 roku? Poza nielicznie odremontowanymi drogami – niewiele. Na wernisażach, spotkaniach autorskich, koncertach, pojawiały się te same co dwa lata temu twarze. Uniwersytecki akademik tuż obok teatru (w którym przed wojną mieścił się ponoć wysokiej klasy dom uciech) zastałam takim samym jak ostatnio. W drzwiach powitał mnie ten sam portier, tak samo życzliwy jak dawniej, z wartą milion dolarów wiedzą, jak uruchomić ciepłą wodę.

Ale organizatorzy zadbali też o nowości. Do najprzyjemniejszej dla ucha były dla mnie koncerty łódzkiego zespołu Bruno Schulz oraz kijowskiej grupy etno DahaBraha. Wrażeń nie zmąciła nawet zmiana miejsca koncertów, które zamiast na miejskim rynku odbyły się w ciasnym i nie do końca dobrze nagłośnionym teatrze. Publiczność dopisała, muzycy dali z siebie wszystko, a i miejsce na pląsy się znalazło, mimo ograniczoności lokum.

 Jubileuszowy festiwal pokazał, że ta schulzowska impreza to przede wszystkim ludzie: malarze, fotograficy i naukowcy, którzy wspólnie tworzą to wydarzenie, z każdym rokiem coraz większe. Moją uwagę zwrócił fakt, że na festiwalowych imprezach coraz liczniej zaczynają pojawiać się mieszkańcy Drohobycza. Można było zobaczyć ich podczas sobotniego koncertu w Cerkwii Świętej Trójcy, zasłuchanych w śpiew zespołu Kairos pod kierownictwem Borysa Somerschafa oraz miejscowego chóru Legenda pod dyrekcją Igora Cyklińskiego. Spory tłum zgromadził także spektakl teatru Alter pt.: Zodiak miasta albo historia pewnej wiosny. I chociaż po zakończeniu spektaklu tłum nieco się przerzedził, to także podczas wieczornego spaceru miejscami związanymi z życiem i twórczością Brunona Schulza można było dostrzec mnóstwo twarzy osób niebędących gośćmi Festiwalu. Czyżby i oni próbowali odkryć swoje miasto na nowo, przez pryzmat niesamowitej prozy Schulza? „Wy uważacie wysoko tego Schulza, ale nasze wcale go nie znają” – usłyszałam w kantorze, kiedy zamieniałam złotówki na hrywny. Dla kogoś, kto zna prozę Schulza, Drohobycz pełen jest małych i dużych „intryg nieskończoności”. Nawet mijana na rynku staruszka wydaje się jakby żywcem zdjęta z schulzowskiego fresku malowanego na ścianach willi Landaua (zainteresowanych odsyłam do galerii zdjęć J.J. Bojarskiego). Tak więc czas, aby i sami Drohobyczanie poznali, kim był ten „wybitny żydowski malarz i pisarz, mistrz słowa polskiego”, jak głosi tablica umieszczona na domu Schulza.

 Z tegorocznego festiwalu zapamiętam nie tylko ciekawe wystawy, spektakle i koncerty. Zapamiętam ludzi spotykanych w sklepach, na stacjach benzynowych, w kawiarniach, na granicy (granicy wytrzymałości, jak mawiają niektórzy). Kelnerki, które nawet jeśli nie mają w menu mleka do kawy, wyjmą nam „ciut-ciut” własnego z torby na zakupy, a my z radości wypijemy, chociaż zazwyczaj do kawy nie dodajemy maślanki. Wyrazy sympatii spotykałam na każdym kroku. W knajpie na drohobyckim rynku doświadczyłam niecodziennego ukłonu w stronę klienta – menu tłumaczone na język polski. I kiedy zastanawiałam się, czy zamówić „kurczaka w domu”, „zakąski dla wódki” czy „ciasto przetłumaczone dżemem”, tak naprawdę rozpierała mnie radość, że ktoś w ogóle zatroszczył się o tych Polaków, którzy nie czytają cyrylicy. Łączy nas więcej niż myślimy, mimo wszystkich różnic czy  to na tle gospodarczym czy historycznym. Być może to właśnie przysłowiowa słowiańska dusza sprawia, że zwyczajny Polak zawsze dojdzie do porozumienia ze zwyczajnym Ukraińcem.

Marzena Basara


źródło Niecodziennik Biblioteczny

 

 



  Festiwale






  NewsLetter

Podaj swój e-mail



Bądź na bieżąco
z najważniejszymi wydarzeniami związanymi
z postacią Brunona Schulza




Kultura w Lublinie
BRUNO SCHULZ MUSEUM DROHOBYCZ
Polecamy:    Ї      Brama_Grodzka      PRZYPINKA.PL      Kurier_Galicyjski      Instytut_Polski w Kijowie      EAST-CULTURE      Zaxid.net      Lonia / Maydan Drohobycz      Wikipedia Ukr      Nowa Europa Wschodnia      ZBRUCZ Pismo internetowe      Rada Miasta Drohobycz   
Copyright © Stowarzyszenie | Projekt: Paweł Górski | Wykonanie: ATLabs