Zmarł Ugo Riccarelli, wybitny włoski pisarz i działacz kulturalny, autor powieści „Un uomo che forse si chiamava Schulz” – „Człowiek, który być może nazywał się Schulz”. Dzięki tej książce całe kulturalne Włochy wiedzą, że istnieje miasto Drohobycz, w którym mieszkał pisarz i rysownik Bruno Schulz.

Ugo Riccarelli (3 grudnia 1954 – 21 lipca 2013) urodził się w małym miasteczku Cirie koło Turynu, na uniwersytecie w Turynie studiował filozofię, lecz tematem jego zainteresowań był teatr. Ponadto cechowała go pasja działania na rzecz edukacji kulturalnej, pracował m.in. w bibliotece publicznej. W 1985 roku wyjechał do Pizzy, gdzie działał w Teatro Tea, jak i w tamtejszym magistracie jako sekretarz prasowy burmistrza. Po 16 latach wyjechał do Rzymu, tu związany był z Teatro Di Roma. Wydał 14 książek, pierwsze cztery napisał w Pizzie. Przedostatnia z nich, „L’amore graffia il mondo”, znalazła się w gronie finalistów konkursu Campiello Prize, decyzja jurorów nagrody zostanie ogłoszona 7 września.

Debiutował w 1996 roku powieścią „La scarpe appese al. Chore. Storia di un trapi anto”. Dwa lata później ukazała się powieść „Un uomo che forse si chiamava Schulz” (Piemme, Casale Monferrato, 1998) – „Człowiek, który być może nazywał się Schulz”. Za tę książkę Riccalelli otrzymał nagrodę Selezione Campiello (nagroda fundowana przez włoskich przemysłowców dla najlepszych czterech książek roku), a jej włoski przekład – nagrodę Premio WIZO Europeen con la traduzione in francese.

Akcja powieści „Un uomo che forse si chiamava Schulz” dzieje się oczywiście w Drohobyczu, a właściwie – w wyobraźni chłopca, Brunona, który rodzi się w rodzinie kupca handlującego w sklepie przy Rynku. Aby uciec od sklepu, miasta, świata – chłopiec maluje, potem także pisze, a przede wszystkim marzy. Ten niezwykły świat Schulza, sploty realnego i wyobrażonego, opisuje Riccalelli z czułością i ironią. „Snując teraz moją opowieść próbuję pokazać fakty podnosząc głowę, którą jako dziecko trzymałem spuszczoną ku ziemi, pełzając po podłodze domu, w pokoju, którym przez długi czas był dla mnie Drohobycz” – konstatuje na początku bohater. Gorąca i dramatyczna historia tamtych czasów zdaje się pozostawać w tle, jednakże kiedy w głowę Schulza zostaje wycelowany pistolet, wolność okazuje się iluzją.

Francisco M. Cataluccio w artykule „Bruno Schulz i opowiadania ilustrowane. Na marginesie włoskiej recepcji” (w: „Współczesna recepcja twórczości Brunona Schulza. Materiały  naukowe III Międzynarodowego Festiwalu Brunona Schulza w Drohobyczu”, Drohobycz 2009) pisze: „Sny, niekończąca się zdolność wyobrażania sobie świata innego niż smutna, otaczająca nas rzeczywistość, są także bohaterami najlepszej włoskiej książki poświęconej Schulzowi, „empatycznej” powieści pod tytułem „Un uomo che forse si chiamava Schulz” Ugo Riccarelliego. Twierdzi się tam, że >ze snów getta urodził się także Mesjasz; urzeczywistnił się on z drżenia odpoczynku przerywanego wysiłkiem…<. Na końcu książki Matka umiera, przypominając Brunonowi służącą, Danutę: >Pamiętasz, jak ją narysowałeś, Bruno? Wielka elegancja i pewność, z jaką szła do dorożkarza? Tylko ona zrozumiała ten rysunek, ona jedna poprała twój geniusz i jedyna otworzyła drzwi, które jej wskazałeś. Jesteśmy puści, ograniczeni nicością, synku, jesteśmy liniami, które nie potrafią narysować siebie inaczej”. 

We wspomnieniach po śmierci Ugo Riccarelliego podkreśla się, że był jednym z najwybitniejszych współczesnych pisarzy włoskich, a książka o Schulza określana jest nawet jako genialna.

Pisarz zmarł po długotrwałej chorobie. Choroba nie pozwoliła mu przyjąć zaproszenia na Festiwal w Drohobyczu  

Na osobistej,  internetowej witrynie pisarza znajduje się obraz karteczki z napisem „torno subito”. Oraz złota myśl portugalskiego pisarza Fernando Pessoa: „Literatura, podobnie jak wszystkie sztuki, jest dowodem, że życie nie wystarczy”.  

GJ